umudunu kaybetmek

artık hayallerimde bile yan yana gelemediğimiz zaman kaybettim

(bkz: ne yaptımsa seni unutamamak)

sarıyerde bi bankta sabah güneş doğduğu halde kendimi karanlıkta bulduğumda kaybettim

bana göre en boktan his.

hayatta yaşayacak bir dalın bile yoksa sikeyim ben öyle hayatı git intahar et amınakoyim yaşaman cümle habitata zarar

arda ilk 5 dakika napsam diye mal mal baktığında kaybettim. (bkz: euro 2016)

insanın sonunu getirir.

umut sende!

vura vura dibe vurdum ona buna dert oldum

kaybetmeyin. onca şeye rağmen kaybetmedim. mutluyum.

2 sene önce sevdiğim kişi güzelim dedikten sonra bacım demişti. 1-2 ay önce konuştuğum da hatundan muhtara döndü sanırım aşk konusunda umudumu bi miktar kaybbettim. edit: birinin konuştuğu birinin de zaten sevgilisi varmış.

sıfıra yakın bi' yerdeyim

abi kaybetmeyin be umudunuzu. valla bak bende yerlerde sürünüyorum ama şuramda ufacık bir nokta bile olsa umudumu korumaya çalışıyorum. kafam arada atıyor, uçup gidiyor, saydırıyorum yaşadıklarıma, yaşayamadıklarıma... yaşamayı çok istediklerime özlem duyuyorum... sonra kendime; hayat bu, ne olacağı belli olmaz ulan diyorum. bak daha demin bu başlığı okumadan önce aklımdan geçen cümlede şuydu; belki 5 hafta, belki 5 ay, belki 5 yıl sonra kavuşurum bilemem ki dedim. belki ona, belki istediğim seviyede bir işe, kimseye muhtaç etmeyecek, aile kurmamı sağlayacak paraya, belki ailevi durumların çözümüne, belki hepsine birden... ya hiçbiri olmazsa diye düşünmüyor muyum? düşünüyorum tabi, yoksa neden bu kadar çok sigara içeyim ki. o kadar çok olasılık düşünüyorum ki üniversitede ki istatistik hocam görse, duysa 'ulen madem bu kadar olasılık hesaplıyon ne diye geçemedin 3 yılda bu dersi ' diye suratıma tükürür. o küçücük umut ya hiç olmasaydı diyorum sonra yine.. ne olurdu halin bisigaraver?

size söz yine baharlar gelecek dedikçe daha çok kış yaşıyoruz. özür dilerim. ben bile artık umudumu kaybettim. bu dünyada bu koşullarda insan yaşamının bu kadar ucuz olduğu bir ülkede bir daha baharlar hiç gelmeyebilir.

yıldız tilbe'yi dinlediğin zaman anlarsın umudunu kaybettiğini

kaybediyorum zaman geçtikçe umudumu. gel artık. ya da hiç umut bırakma, birazcık umut bile canımı bu kadar acıtırken daha fazla dayanabileceğimi düşünmüyorum.

kaybedecek birşeyin kalmadığı nokta

gerçekten özgürlüktür. (bkz: fight club)

üzer bir müddet. sonra hayat rutin bi hal aliyor.

umudumu kaybetmem. o mal yaptıysa ben de yaparım der, yoluma devam ederim.

umutsuz da yaşanmaz ki be.

aslında tam olarak kaybolmaz umut, ne yazık ki hep vardır

umut diyince içimize mavi duygular dolması gerektiğini düşünyorum. ama günümüzde umut sonu acı biten bir duygu gibi gözüküyor insanlara. umut bir insandan beklenirse acıdır sözlük, hayattan beklenirse değil

beni sevecek insanin, ask yasayacagim kisinin oldugu konusunda umudum yok. zaten hic olmamisti.

umudum yok derken bile içinde umut çığlıkları var her insanın.. çok şükür umudumuzu hiç kaybetmedik.

"umuduz acımızdan daha büyük olmalı.' (bkz: cahit zarifoğlu)

sanırım az önce kaybettim. yok yani ne yaparsam yapayım hala aynı noktada olmak beni yoruyor, iki senedir zamanla olur diye diye düşündüm ama yok yani olmuyor. i̇nsana en çok koyan da bazılarının hiç çabalamadan elde ettiklerini senin çabalasan da elde edemiyor olman. not: bu yazıyı lys için yazdım. bazıları buna gülebilir ama üzülüyorum cidden ya.

yok öyle umutları yitirip karanlıkta savrulmak, unutma aynı gökyüzü altında bir direniştir yaşamak hoşuma giden dizeler

abi çok boktan ya. hayal bile kuramıyorsun. çaresizliğin dibi.

yenildiğin zaman değil vazgeçtiğin zaman kaybedersin. umudunuzu yitirmeyin, çabalayın yeter.

tam kaybettim derken allah yen'i bir kapı açıyor güzel kardeşim, hani hiç bitmez diyorsun, hep benimle bu dert diyorsun ya yok, geçecek, sabret. "bu da geçer, bu da geçer" de kendine.

en iyisi hiç umut etmemek en azından kaybetme derdi olmaz